مقایسه توانایی پردازش زمانی شنوایی در کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی (adhd) با کودکان هنجار در محدوده سنی ۱۲-۷ سال با استفاده از آزمون فاصله در نویز

مقدمه و اهداف یکی از توانایی های مهم دستگاه عصبی مرکزی شنوایی، پردازش زمانی شنوایی است که در کسب گفتار و زبان نقشی اساسی دارد. به نظر می رسد این توانایی در کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی(adhd) نسبت به کودکان هنجار ضعیف تر است. هدف مطالعه حاضر مقایسه توانایی پردازش زمانی در این کودکان با کودکان هنجار با استفاده از آزمون فاصله در نویز بوده است. مواد و روش ها در این پژوهش مقطعی-مقایسه ای، 27 کودک مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی در محدوده سنی 7الی12 سال با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس گروه شاهد بر اساس سن و جنس همسان سازی شد. برای بررسی توانایی پردازش زمانی، از آزمون فاصله در نویز استفاده گردید و دو معیار آستانه تقریبی و درصد پاسخ های صحیح برای شرکت کنندگان محاسبه شد. به علت برقرار نبودن شرایط آزمون پارامتری، جهت مقایسه ی نتایج آزمون بین دو گروه از آزمون من ویتنی استفاده شد. برای مقایسه نتایج حاصل از دو گوش در هر یک از گروه ها نیز از آزمون t زوجی استفاده شد. یافته ها در گروه شاهد، میانگین آستانه تقریبی 42/5میلی ثانیه(با انحراف معیار96/0) و درصد پاسخ های صحیح 4/65درصد(با انحراف معیار65/6) و در گروه دچار نقص توجه- بیش فعالی به ترتیب 9/7 میلی ثانیه(با انحراف معیار55/2) و 21/53 درصد(با انحراف معیار 87/12) به دست آمد. بین دو گروه در هر دو معیار مورد نظر در آزمون فاصله در نویز، اختلاف معنادار آماری مشاهده شد(001/0p<) و گروه مبتلا به نقص توجه-بیش فعالی عملکرد ضعیف تری داشت.اما در هر  دو گروه بین نتایج حاصل از دو گوش تفاوت معنادار آماری وجود نداشت(05/0p>). نتیجه گیری  با توجه به یافته های پژوهش حاضر، به نظر می رسد توانایی پردازش زمانی در کودکان مبتلا به نقص توجه-بیش فعالی دچار درجاتی از نقص  به نشانه اختلال عملکرد دستگاه عصبی شنوایی مرکزی است. بنابراین در این گروه از افراد می توان از آزمون فاصله در نویز برای بررسی وضعیت پردازش زمانی استفاده کرد. کلیدواژه ها: پردازش شنوایی مرکزی، پردازش زمانی، اختلال نقص توجه-بیش فعالی، آزمون فاصله در نویز